BONCUK İLE KARINCA

Her geçen gün yeni bir güzellik keşfediyordu Boncuk. Bugün de evlerinin içine kadar giren varlıkları inceliyordu. Buldukları ekmek kırıntılarını ve yemek artıklarını yuvalarına taşıyan işçi karıncalar, aynı hizada yürüyordu. Hele içlerinden bir tanesi vardı ki, hep önde gidiyor, boyundan büyük parçaları güçlü çenesi ile sürüklüyordu. Bu karınca, Boncuk'un dikkatini çekti. Onu incitmeden patisinin içine aldı. Antenlerine eğilip kısık sesle mırıldandı:

-Çok çalışıyorsun, biraz dinlen!

Karınca dudak büker gibi eğdi antenlerini: "Ne yani, senin gibi yaramazlık mı yapayım Boncuk" dedi.

Boncuk şaşırmıştı! Adımı kimden öğrendin? diyerek miyavladı. Karınca antenlerini kımıldatarak konuşmayı başladı:

-Seni tanımayalım da kimi tanıyalım Boncuk? Arkadaşlarla sana afet Boncuk deriz, dedi. Sen bahçede gezerken deprem oluyor sanırız. Biraz daha dikkatli yürüsen, senden daha küçük canlıların da yaşadığını hatırlarsan çok memnun oluruz. Böylece ezilmekten, kopuk bacaklarla ve kırık antenlerle gezmekten kurtuluruz.

Boncuk, karıncadan duyduklarına üzülmüştü. "Bilmeden sizi kırmışım, incitmişim" diye özür diledi.

Karınca da, "sana güvenebiliriz, çünkü sen iyi bir kedisin" dedikten sonra, Boncuk'un özrünü kabul etti.

Yine antenlerini kımıldatarak şunları söyledi:

-Bazı anne babalar, çocuklara bizi göstererek, "Öcü seni yer" diye korkutuyorlar. Onlarda bizi gördükleri yerde ezmek istiyorlar, dedi. Boncuk:

"İyi çocuklar karınca ezmez" diye mırladı. Onu neşelendirmek için bahçedeki elma ağacının en yüksek dalına çıkardı.

"Artık seni hiç kimse ezemez" diyerek, miyavladı. Karınca da antenleri daha hızlı kımıldatarak Boncuk'a sesini duyurmaya çalıştı.

İyiler çoğaldıkça
Ayaklar altında ezilmez
Hiçbir karınca.
Bırak beni gideyim
Evde olmalıyım
Hava kararınca.

Boncuk, onu arkadaşlarının yanına götürdü. "Ben de sizler gibi çalışkan olacağım. Yürürken bastığım yere dikkat edeceğim" diyerek, yanlarından ayrıldı. Miyavlayarak bahçeden uzaklaştı.