-"Daha güzel olmak istiyorum", diye haykırdı kırmızı gül. "Sen güzellikten ne anlarsın kaba çınar!"

Ormandaki tüm canlılar şaşkınlıkla kırmızı gülü izliyordu. Çıldırmış olmalıydı. Niçin durup dururken böyle bağırıyordu.
Gül çınar ağacına çıkışmayı sürdürdü:

-Senin dibinde yaşamaktan bıktım! Öylesine büyüksün ki gölgende yaşamak zorunda kalıyorum, Güneşin o parlak ışıklarından çok az yararlanabiliyorum.

Yaşlı çınar ağacı çok kırılmıştı. Kırmızı güle şaşkınlıkla bakarak, konuşmaya başladı:

-Ben tam yüz elli yaşındayım. Kendinden yaşlılara daha saygılı davranmalısın. Üstelik buradaki varlığımla seni koruyorum.

Gül, bu sözlere burun kıvırdı:

-Kaç yaşında olduğun beni hiç ilgilendirmez. Senin yüzünden çevremi göremiyorum. Öyle büyüksün ki. Senden başka hiç bir şeyi göremiyorum.

Çınar ağacı, gülün bu sözlerine çok içerlenmişti. Üzgün bir sesle:

-Eğer yapabilseydim senin için buradan uzaklaşırdım. Böylece benden kurtulur. Çevreni görebilirdin. Güneş ışıklarına kavuşabilirdin.

Serçe kuşu, yaşlı çınarın dallarından birine konmuştu. Gül ile çınar ağacı arasında geçen konuşmayı dikkatle dinliyordu. Gülün sözleri onu da çok üzmüş, birazda öfkelendirmişti.

Çınar ağacı büyük bir gürültüyle kımıldandı. Ormandaki tüm canlılar dehşet içindeydi. Çıkan gürültü, şimdiye kadar işitilmemiş türdendi. Gökyüzündeki bulutlar bile korkuyla geri çekildi.

Evet, çınar ağacı yerinden kımıldamayı başarabilmişti. Bir adım kadar öteye gitmiş, çok yorgun düşmüştü. Bütün yaprakları dökülüverdi. Kendini toparlaması en az bir yıl sürecekti.

Kırmızı gül tüm güzelliğiyle açıklıktaydı artık. Çınar ağacının gölgesi artık üstüne gelmiyordu. Güneş’in kızgın ışıkları yapraklarını ve çiçeğini ısıtmaya başlamıştı bile.

-"Ah, güneş ne güzel! Sımsıcak," diye inledi.

Çınar ağacı:

-"İsteğine kavuştun! Dilerim mutlu olursun", dedi.

Deneyimli ağaç neler olacağını biliyordu.

Kırmızı gül gün boyunca Güneşin altında kalmıştı. Akşamleyin, sararan çiçeklerine, solan yapraklarına bakarak:

-"Yanıyorum. Kuruyorum! Ne olur biraz gölge! Gölge!" diye inledi

Ancak çınar ağacının bir kez daha kımıldaması olanaksızdı. Tüm canlılar:”Zavallı gül, kuruyup gidecek!” diye inlediler. Serçe de güle çok acıdı.

Çınar ağacı iyilikseverdi. Dallarından birini kırmızı gülün üstüne doğru eğdi. Kırmızı gül, dalın gölgesinde serinledi. Artık yaptığı hatanın farkındaydı. Çınar ağacından özür diledi. Arılara yalvardı. Yeni tohumlarını çınar ağacının dibine götürmelerini istedi. Bir daha hiç kibirlenmedi...