Yaz mevsiminin kendini iyice hissettirmeye başladığı sıcak bahar günlerinden biriydi. Genç kaplumbağa kendini yol kenarındaki kayanın gölgesine zor atmıştı. Başını gökyüzünde tüm haşmetiyle parlayan güneşe çevirdi. Gözleri güneş ışınlarıyla doğrudan buluşamayacak kadar hassastı. Yanan gözlerindeki güneşten kaçırıverdi. Toprak kurumuş damar damar çatlamıştı. Baharın yeşil yüzünün yerini kuru dallar ve otlar almıştı. Genç kaplumbağa içinden;

"-Amma da uzaklaşmışım evimizden. Sabah serinliğinde kırları seyretmeye dalmışım. Sırtımdaki yük de görünmüyor ki," Oynak başını kabuğuna çevirdi. Can iyice sıkılmış gibiydi. O sırada kayanın dibindeki sarı çiçeğe doğru uçan bir kelebek gördü. Ne kadar zarifti. Oldukça da mutlu görünüyordu. Kanatları sarılı, morlu, pembeli yeşilli renkler, tarifsiz desenlerle süslenmişti. Renkler güneş ışıklarına yanıp sönüyordu adeta. Genç kelebek de elbette güzelliğinin farkındaydı. Öyle mutlu görünüyordu ki, sanki uçsuz bucaksız kırların efendisi oydu.

Zavallı kaplumbağacık, gözlerinde yuvalanan yaşlara mani olamadı. İçinden onun yerinde olmak geçti. Ah ne var onun gibi zarif kanatlarla uçabilseydi. Onun yerinde olsaydı hemen gideceği yere ulaşacaktı. Sonunda ulaşmıştı. Anneciği onu kapıda karşılamıştı. Gözleri korkudan fırlamıştı adeta.

Ertesi gün düşünceli ve üzüntülü dolaşırken Yaşlı Porsukla karşılaştı. Yaşlı Porsuk bilge ve şefkatliydi. Herkes ona çok güvenir, danışırdı. Genç kaplumbağa Yaşlı Porsuğun yanına oturdu. Yaşlı Porsuk tecrübesiyle bir derdi olduğunu anlamıştı. Söze kaplumbağa girdi:

-Ah Bilge Porsuk, derdim büyük. Sırtımdaki yükten, kılığımdan utanıyorum. Mecbur muyum istemediğim yükü taşımaya, ulaşmamı engelleyen ebliseyi giymeye. Hem uçmak varken yavaş yavaş yürümekten çok sıkıldım.

-Uçmak mı? Peki ama neden.

-Dün kırlarda uçan bir kelebek gördüm. Sanki bir prensesti. O daldan o dala konuyor, hiç bir şey ona engel olamıyordu.

Bilge Porsuk, meseleyi anlamıştı. Gözlerini kaplumbağanınkilere dikerek, keskin nazarlarla baktı.

-Sakin ol genç adam. Peki sana desem ki elimde bir sihir var. Sana zarar vermeden kabuktan elbiseni çıkarabileceğimi söylesem!

-Gerçekten mi? Gerçekten bunu yapabilir misin?

Cevap vermeden sözlerine devam etti. Yaşlı Porsuk. Diyelim ki, seni bu yükten kurtardım. Kış gelip karlar yağdığında ne yapmayı düşünüyorsun? Kelebek gibi olmak seni soğuktan kurtaracak mı? Hele baharda avcıların ayakları altında ezilmekten nasıl kurtulacaksın?

Genç kaplumbağa başını önüne eğdi. Bilge Porsuk haklıydı. Sözlerine devam eden Yaşlı Porsuk;

-Bak yavrum! Benden sana bir baba uyarısı. Zamanını ayarlayıp gideceğin yere doğru yola çık. Daima içinde bulunduğun durumu değerlendir. Yapabileceklerin neler? Hayatını nasıl kolaylaştırabilirsin. Onu düşün. Sana verilmeyenle sızlanıp vakit kaybetme. Verilenle mutlu olmaya bak.

Bu sohbetten sonra kaplumbağa, düşünceler içinde evine doğru yola çıktı. İleride bir çocuk gördü. Elindeki kelebek tutacağı ile bir şeyler yapıyordu. Ama o da nesi? Kırların prensesini yakalamıştı.

İçi cızladı. Üzüldü. Kaplumbağacık haline şükrediyor. Kelebek için üzülüyordu.

Genç kaplumbağa, Bilge Porsuğun o tok sesini ömrünün sonuna dek unutmadı.