Rüzgâr, kendini çok beğenir ve bütün arkadaşlarının kendisinin onlardan daha güçlü olduğunu söyleyip  dururmuş. Arkadaşları ona çok sinirlenirlermiş ama hiçbiri rüzgârla araları bozulmasın  diye duygularını belli etmezlermiş. Bir gün güneş dayanamamış, "Madem o kadar güçlüsün gücünü göster biz de görelim ne kadar güçlü olduğunu"  demiş.  
Rüzgâr;

-"Tamam sana ne kadar güçlü olduğumu göstereceğim." demiş.

Biraz sonra üşümemek için ceketine sımsıkı sarılmış yolda yürüyen bir adam görmüşler.

Rüzgâr: "Bak şimdi şu gördüğün adamın ceketini nasıl  çıkaracağım. Ama senin bunu yapmaya gücün yetmez."

Ardından sert bir şekilde esmeye başlamış rüzgâr. Ama adamın ceketini çıkaramamış. Daha da şiddetle esmiş, ama nafile. Adamın ceketini çıkarmak yerine ona daha sıkı sarılıyormuş. Rüzgâr tüm gücünü  kullanmış ama adamın ceketini çıkarmayı bir türlü başaramamış.

Sonunda Güneş:

-"Bırak da istersen bir kez ben deneyeyim. Belki ben adamın ceketini çıkarmayı başarabilirim." Güneş bulutların arasından yavaş yavaş çıkıp, gülümsemeye başlamış. O gülümsedikçe ortalık daha da ısınıyormuş. Sonunda adam terlediğini hissetmiş, ceketini çıkarıp eline almış ve yoluna devam etmiş. Rüzgâr utancından ne diyeceğini, ne yapacağını şaşırmış. Rüzgârın halini gören Güneş şöyle demiş:

-"Gördün mü arkadaşım, sertlik hiçbir işe yaramıyor!.."

Rüzgâr dersini almış. Bundan sonra, asla kendini beğenerek başkalarını küçük görmeyecek ve hiçbir işini sertlikle halletmeyecekmiş.